In februari van dit jaar zagen we de Trek 1120 voor het eerst live op de Bike Motion. We moesten echter tot augustus wachten totdat we deze bikepacking fiets met 29- plus wielen eindelijk in het echt aan de tand konden voelen! Zijn de dragers net zo praktisch als ze eruit zien? In hoeverre verschilt de 1120 van de vergelijkbare Trek Stache? En vooral: hoe rijdt dat nu, zo’n 29-plus bikepacker? Na een dikke maand intensief testen in real life conditions hebben we een antwoord op deze vragen.
OPVALLEND UITERLIJK
Als ik de Trek 1120 in ontvangst neem bij Trek Benelux in Harderwijk, vallen als eerste natuurlijk het matgrijze frame met de knaloranje tassendragers aan de voor- en achterzijde op. Die dragers zijn gemaakt van stevige aluminium buis en speciaal ontworpen om in een handomdraai een paar drybags te kunnen monteren. Verder kun je natuurlijk ook niet om de enorme 29-plus-wielen met die dikke drie inch brede Bontrager Chupacabra-banden heen. De banden zitten om 50 mm brede Sun Ringlé Duroc-velgen en deze wiel/bandcombinatie rolt over ieder obstakel heen. Daarnaast geeft het grote bandenvolume de fiets een flinke dosis comfort om probleemloos urenlang te kunnen rijden. Dat is ook de reden dan diverse andere fabrikanten Trek al voor gingen bij het ontwerpen van ruige full offroad bikepacking rigs met grote 29+ wielen, want deze wielmaat lijkt bijna geboren voor dit inzetbereik. Het tubeless maken van deze wielen is dankzij de TLR (Tubeless Ready) Bontrager-banden normaal gesproken een fluitje van een cent. Let er echter bij deze brede velgen wel op dat je het tubeless velglint nauwkeurig op zijn plaats plakt want anders eindig je net als wij met een boel gesmeer langs de spaaknippels. Overigens hebben de wielen Bontrager Boost-naven die door de inbouwbreedte van 110 mm voor en 148 mm achter wat extra stijfheid aan je wielen geven.
Met de Trek 1120 heb je het gevoel dat je alles aan kan en overal doorheen komt.
1120 VERSUS STACHE
De Trek 1120 is voorzien van een aluminium frame dat is afgeleid van de Trek Stache. Toch verschillen de frames meer dan je bij de eerste aanblik zou denken (afgezien van de dragers uiteraard). Als je de geometrietabellen van de beide fietsen naast elkaar legt, dan zie je dat de 1120 langere achtervorken heeft, een iets lager bracket en een iets steilere balhoofdhoek in vergelijking met de Stache. Alles lijkt gericht op comfort en ontspannen handling, maar dan is het toch vreemd dat de wielbasis vrijwel gelijk is. Er is -kennelijk bewust- gekozen voor een steilere balhoofdhoek (70,4 graden voor de 1120, 68,4 graden voor de Stache). Dat zou in theorie tot een nerveuzer stuurgedrag van de 1120 moeten leiden, maar het samenstel van geometrie-maten en hoeken zorgt in de praktijk toch voor de nodige rust in het rijgedrag. Uiteraard verschillen de frames van beide modellen ook als het gaat om de montagemogelijkheden voor drie bidons, racks en spatborden op de 1120. Opvallende gelijkenis is de elevated midstay: de liggende achterbrug ligt aan de aangedreven zijde boven de ketting om ervoor te zorgen dat – ondanks de enorm grote wielen – de achterbouw mooi compact blijft en de fiets lekker wendbaar is. Het achterwiel wordt gemonteerd in Stranglehold dropouts. Deze verstelbare as-openingen maken het mogelijk om de fiets als singlespeed te rijden of om het rijkarakter van de fiets te veranderen. Hoe dichter het achterwiel bij de trapsas staat, hoe compacter de wielbasis en hoe speelser de fiets. Andersom wordt de fiets rustiger en stabieler als het achterwiel volledig achterin de dropouts staat. Afhankelijk van je behoefte en wensen is dit een mooie feature voor een bikepackingfiets zoals deze 1120.
Strangle hold en elevated midst. Let ook op hoe lekker kort de achterbrug hierdoor is geworden.
De Trek 1120 heeft geen geveerde voorvork zoals de Stache, maar een hele mooie – voor de 1120 op maat ontworpen – vaste carbon vork. De voordrager zit op de vorkkroon gemonteerd en op de voorpoten vind je aan beide zijden drie bevestigingspunten voor montage van anything cages of bidonhouders. Verder zien we een Bontrager seatdropper met geïntegreerde kabel die het op- en afstappen lekker makkelijk maakt als je flink stram bent van een dagje trappen. De aandrijving van deze bikepacking fiets wordt verzorgd door een 1 x 11 Shimano SLX met een 11-46 cassette en een Race Face crank. Het geheel komt tot stilstand met een setje SRAM level T remmen.
De rokjes aan het voorrek van de Trek 1120 zijn perfect uitgedacht om snel een elastiek achter te haken en verhogen het gemak enorm.
HØKEN OP DE 1120
Hoe test je een dedicated bikepacking fiets zonder enig vooroordeel? Dan ga je – zonder er ook maar een meter op te hebben gereden – gelijk het Open Achterhoeks Kampioenschap Bikepacken rijden. Gewoon Cold turkey 200 km bikepacken en je merkt direct alle ins- en outs van een fiets! Voor de mensen die me nu voor gek verklaren: meestal probeer ik eerst een fiets een tijdje voordat ik er gelijk 200 km op ga rondtoeren, maar omdat de 1120 in feite een aangepaste Trek Stache is en ik zelf inmiddels al een jaar rondcross op een Stache 9.6, was ik ervan overtuigd dat ik niet echt hoefde te wennen.
Voor ons tweedaagse tripje door het land van Normaal gooien we twee drybags met kleren,eten en kookspullen achterop de 1120. Het monteren van de drybags in de meegeleverde harnassen is in het begin even zoeken, maar het gaat uiteindelijk vrij makkelijk als je het eenmaal door hebt. Door de solide aluminium clips blijft de boel stevig op zijn plek. Er worden standaard geen drybags meegeleverd bij de 1120, wat ik eigenlijk wel jammer vind. Trek geeft aan dat er twee drybags van 8 liter gemonteerd kunnen worden, maar iets meer zou ook nog kunnen (mocht je dat willen). Ook bovenop de drager is er nog plek om verschillende dingen mee te nemen en zo ontstaat er een zee aan ruimte voor avonturiers die van plan zijn om lang onderweg te gaan.
De aan het rek gemonteerde drybags zijn super stabiel, maar steken wel flink uit naast je achterwiel.
Een ding dat je wel moet realiseren: doordat de drybags aan de zijkant van je achterwiel uitsteken, is de wenbaarheid en manoeuvreerbaarheid van de fiets wel een stuk minder dan in vergelijking met een smallle zadeltas. Je kunt minder makkelijk over smalle paadjes en langs obstakels rijden, zoals ik helaas proefondervindelijk moest constateren. Bij het passeren van een slagboom bleeft een van de bevestigingsbanden van de drybags haken (høken?) achter de balk en ik ging onverwachts haaks de bocht om en kon ternauwernood op de fiets blijven. De rijbreedte is zeker niet zo extreem als het fietsen met panniers, maar voor mij wel even flink wennen op singletracks.
SEAT DROPPER
Een van de redenen waarom Trek voor dit dragersysteem heeft gekozen is dat met dit rek ook eenvoudig een seatdropper op de 1120 gemonteerd kan worden. Misschien is het een welkome accessoire voor zeer ruige trails, maar daar zie ik mezelf niet met volledige bepakking extreme downhills mee doen. Ook met een gewone zadelpen zou je nog aardig ruige trails kunnen rijden met de 1120, mede dankzij de brede banden. Mijn persoonlijke menig is dat ik de meerwaarde van de seat dropper erg beperkt vind als ik het extra gewicht van een dropper zadelpen in beschouwing neem. Ik zou zelf toch eerder kiezen voor het rijden met een seatbag en een vaste zadelpen voor een betere wendbaarheid, een smallere achterkant en de gewichtsbesparing. Maar zoals gezegd, de achterdragerconstructie met drybags biedt je in ieder geval de optie voor een seat dropper.
Op het superstevige voorrek kun je met gemak een 10 liter drybag kwijt die je met twee elastieken en een bandje kunt vastzetten. Of je plaatst hier je slaapzak plus matje en een tent. Het gebruiksgemak van deze drager is werkelijk subliem! Hij zit stevig met vier bouten op de voorvork gemonteerd en je hebt er geen omkijken naar. De kleine studs zijn ideaal om even een elastiek achter te haken en zo vlot een paar spullen op de drager vast te zetten. Dit rek is gewoon beter dan alle op dit moment beschikbare opties voor stuurtassen: makkelijker dan een holster of stuurtas en geen gedoe met kabels die knellen bij de montage. Dit ding zou als aftermarket accessoire beschikbaar moeten komen!Het enige nadeel is het gewicht want met 460 gram is ie wat aan de zware kant.
Verder hang ik voor de Achterhoekse expeditie nog twee bottle bags aan het stuur om lekker te kunnen snacken. A propos het stuur: dat is een heel mooi ergonomisch model van Bontrager (Crivitz) met een goede backsweep van ongeveer 16 graden. Ideaal om je polsen wat minder te belasten, zeker bij lange ritten. Het stuur is slechts 685 mm breed en voor mijn gevoel te smal voor deze fiets. Misschien is het een kwestie van wennen ten opzichte van andere fietsen waar ik over het algemeen met 70+ centimeter sturen rij. Maar juist de 29-plus banden vragen om een beetje hefboom om lekker flexibel over de trails te gaan dus Bontrager zou iets meer alu moeten spenderen aan dit stuurtje.
HET VOORDEEL VAN EEN MAATJE MEER
Net als de Stache zijn die brede banden wel heerlijk om overal overheen te crossen. Mul zand, boomwortels, rotsen, ze vormen geen probleem. Deze fiets is gewoon pure fun om op te rijden en is gemaakt voor avontuur. Toegegeven: in vergelijking met de smalle bandjes van mijn collega-bikepackers op de route, ben ik op glad asfalt licht in het nadeel. Het extra gewicht maakt dat de grote wielen niet zo gemakkelijk op gang komen, maar als het eenmaal rolt, blijf je gaan. Rijden we eenmaal lekker op de trails in het bos en over de zandpaden langs fraaie Achterhoekse landerijen, dan trap je de kilometers ongemerkt weg en rol je overal zonder problemen overheen. Het forse volume van de 3 inch brede Chupacabra-banden geeft zoals al eerder gezegd flink wat comfort aan de fiets. Ik reed met een bandendruk van rond 1 bar en dat is voor mijzelf + bepakking de sweetspot tussen comfort, grip en rolgemak. De voorvering heb ik daarom ook niet gemist. Deze afstelling is natuurlijk erg persoonlijk, maar rij een 29+ zeker niet met teveel druk in je banden want dan ben je al je grip en zeker het comfort kwijt! Overigens zorgt de carbon vork in mijn optiek er ook wel voor dat een deel van de trillingen worden weggefiltert.
Als we het dan toch over deze vork hebben: geen slap werk hier, mede door de Boost-110 naven met steekas-bevestiging. Zelfs met veel bagage voorop is pinpoint steering gewoon een feit! Tel daar bij op de drie montagepunten aan beide vorkpoten en de rackmount-bevestging en je hebt in feite de ideale bikepacking-vork. Helaas wordt dit product, net als de voordrager, niet als aftermarket-optie aangeboden.
Ten slotte nog iets over de aandrijflijn. De 1×11 aandrijving is een prima keuze voor een bikepackingfiets en de Shimano SLX afmontage werkt feilloos. De stappen tussen de verschillende versnellingen zijn weliswaar iets groter dan bij traditionele aandrijving met twee of drie voorbladen, maar het veel simpeler systeem heeft voor mij echt de voorkeur. Ook interessant: een volgeladen fiets is geen probleem voor de Level T remmen van Sram met de 180 mm remschijven. Deze instap-remmen zien er weliswaar een beetje lomp uit, maar remt meer dan uitstekend. Wel even goed inremmen, want anders willen ze nog wel eens flink gaan piepen.
DEDICATED 1120 OF TOCH EEN STACHE IN BIKEPACKING TRIM?
Een van de grote vragen die ik voorafgaand aan deze test had, was of de 1120 een betere keuze voor mij zou zijn dan mijn eigen Stache als bikepackingfiets. Vorig jaar was voor mij – als extreme weight weenie– de grote ommekeer van super lichtgewicht fietsen, naar het genot van plus-bike en fatbikes. Ik kocht een Trek Stache en heb daar praktisch het hele jaar op gefietst. Heb ik te vroeg gekozen voor een Stache en was de 1120 het wachten waard geweest? Nee, dat gelukkig niet, hoewel ik de 1120 een prima gelukte fiets vind! De looks van de 1120 zijn helemaal goed, het matte grijs met de opvallende oranje racks vind ik een erg geslaagde keuze. Ook het rijgedrag komt heel erg in de richting van mijn Stache, waarbij ik het gevoel heb dat de Stache net iets feller en wendbaarder is. Ook het gewicht van de 1120 (14,3 kilo in maat L) speelt hierbij een rol.
Trek heeft van de 1120 een oerdegelijke fiets gemaakt met een superstevig frame, degelijke onderdelen en een set stevige rekken voor de bagage. Bij elkaar opgeteld maakt dat de 1120 niet de lichtste fiets die er is en dat merk je wel. Desalniettemin is het een bikepacker pur sang en een fiets waar je ontzettend veel plezier mee kan beleven, gemaakt voor avonturen en met looks die zeker wat hoofden doen draaien. Compliment voor Trek dat ze het lef hebben om een dergelijke fiets te maken! Bikepacking is een nog steeds een niche-markt en met de 1120 bewijzen ze dat ze serieus geluisterd hebben naar specialisten (weliswaar uit de Amerikaanse markt) en met die feedback een erg slimme fiets hebben gemaakt met een paar hele mooie innovaties. Zeker voor de avonturier die besluit om er echt flink op uit te gaan en een weldoordachte en duurzame manier zoekt om bagage mee te nemen, is de 1120 een zeer serieuze kandidaat. Voor de meer traditionele doorgewinterde (en enigszins conservatieve) bikepacker, zijn er nog een paar verbeterpunten. Mits Trek die ook nog meeneemt bij de Mark II van de 1120, dan zou dit zomaar eens de ideale bikepackingfiets kunnen worden.
….En die vork met dat rek, doe me die maar in mijn Stache….